BAM! Bij de loodgieter lekt de kraan ook.

Er wordt aan het spoor gewerkt, er rijden een dikke drie weken geen treinen en er worden bussen ingezet. Of die bussen rijden kan niet gegarandeerd worden: personeelsgebrek. En dus moet ik al die weken dagelijks extra tijd uittrekken om op tijd te zijn. Ik reken nu op tenminste twee uur enkele reis; gisterochtend was het zelfs 2,5 uur. Daarmee zijn het lange dagen.

—

Eenmaal weer thuis is er niet veel tijd om nog wat huis-tuin-en-keuken-dingen af te handelen. En sinds eergisteren heb ik geen internet. Mijn modem is stuk, zo dood als een pier; er kwam nog net geen rook uit. Komt bij dat mijn telefoonabonnement omgezet wordt naar een andere provider, en ik een kleine week zonder mobiel internet zit. Ik ben totaal onthand. Ik raak er lichtelijk van in paniek. Nu pas realiseer ik me hoe afhankelijk ik van internet ben. Ik heb al niet veel tijd en het kleine beetje tijd dat ik heb, kan ik niet besteden aan wat ik eigenlijk wil doen. Ik word er onrustig van: ik stap bij het verkeerde station uit, vergeet een afspraak, laat het kaartje dat ik moet posten in mijn tas zitten, bel niet terug, …

Waar ben ik nou mee bezig? Ik sta de hele dag aan. Ik neem geen rust. Er is geen ruimte in mijn hoofd. Ik loop als een kip zonder kop rond. En ik laat me leiden door het idiote idee dat ik 24/7 bereikbaar moet zijn. Ik doe het weer: ik trap er met open ogen in, altijd weer diezelfde valkuil.

Wat is ook alweer het doel van mijn programma Rust & Tijd? Grip op je eigen leven en op je tijdsbesteding krijgen, rust creëren, de tijd hebben. En wat doe ikzelf? Zucht! Ik vind het genoeg voor vandaag. Ik heb zelfs geen zin in een ommetje. Ik ga lekker vroeg naar bed.