Mobieltje maakt wijn gratis

“Er is geen reden om elke vijf seconden naar je telefoon te kijken”. Joh! Je meent het. Echt? Ja, vindt een restauranteigenaar in Verona. Daarom krijgen bezoekers een gratis fles rode wijn als ze hun telefoon inleveren. Volgens de eigenaar doet 90% dat. Klanten praten weer met elkaar in plaats van dat ze naar foto’s kijken of berichten beantwoorden.

—

Briljant idee!

En tegelijkertijd een beetje sneu. Hoe hebben we het zo ver laten komen, dat we niet meer in staat zijn om zonder beloning de telefoon te negeren?

Hebben we nog maar de concentratie van een goudvis?

Kunnen we echt niet meer focussen? Daar lijkt het inderdaad op. Je telefoon in je tas of zak laten zitten, is niet voldoende; de restauranteigenaar heeft daar waarschijnlijk niet veel fiducie in. En ik denk terecht. Klanten moeten hun telefoon in een kastje met een slot opbergen. De sleutel geeft toegang tot de gratis wijn.

Begrijp me goed, ik vind het ook lastig om mijn telefoon niet te pakken.

Daar ben ik me heel erg van bewust. Dat is in ieder geval een goed begin. Elke keer moet ik aan anderen opnieuw uitleggen dat ik probeer mijn telefoon te negeren, en dat ik niet elke minuut reageer. Ik ben bereid dat een paar keer doen. En iedereen die dat niet begrijpt en blijft doordrammen, negeer ik steeds vaker. Kinderachtig? Misschien. Maak je namelijk geen vrienden mee.

Wat is nou eigenlijk het probleem van die telefoon?

Je hersenen nemen veel meer informatie waar dan er verwerkt kan worden. Om te voorkomen dat je hersenen overbelast raken, gebruikt je brein aandacht om onnodig lawaai, geklets en associatieve gedachten die constant omhoog borrelen weg te filteren. De hele dag door is ons aandachtssysteem aan het werk. Zonder aandacht zou je volledig de kluts kwijt zijn.

De informatiestroom op dit moment is echter te luidruchtig, te snel, te intens en te onverbiddelijk. We blijven vol gas om bij te blijven en niets te missen, omdat wij of anderen het van ons(zelf) verwachten.

Alles moet tegelijkertijd even snel tussendoor

Met onder andere als gevolg dat we niet meer in staat zijn echte aandacht te hebben, niet voor verschillende taken en niet voor elkaar. Alles moet even snel, even tussendoor, en even tegelijkertijd. En dus beantwoorden we snel een appje tijdens een gesprek, en kijken we op de telefoon als we in een restaurant zijn, zonder echte aandacht voor het eten. Voor Nederlanders die ‘eten om te leven’ en voor wie ‘het niet lekker hoeft te zijn, als het maar veel is’, is dit misschien minder een doodzonde dan voor de Italianen, die ‘leven om te eten’. Maar als je dan geen aandacht voor het eten hebt, heb dan aandacht voor het uitzicht.

Hoe je dat doet?

Heb aandacht voor je aandacht. Wees je ervan bewust wanneer je aandacht wegglijdt.

Makkelijk?

Nee, zeker niet.

Hulp nodig?

Ga mee met Aandacht & Rust en ontdek dat je aandacht kunt oefenen.

Wij eten overigens zonder telefoon op tafel.