Schrijfsels
Notitieboekjes. Ik houd ervan. Vooral als ze met de hand gemaakt zijn. In Italië weet ik in Assisi en Orvieto een fantastische winkel met mooie boekjes. Daar moet ik altijd naar binnen. Alles bekijken, met mijn vinger erover heen gaan en voelen, vasthouden, doorbladeren, eraan ruiken. Je kan me niet gelukkiger maken.
—
Eigenlijk neem ik me altijd voor om niets te kopen; ik moet er tenslotte ook mee sjouwen. Meestal lukt dat niet, en koop ik toch weer een klein boekje: niet te zwaar en niet te groot, dat past nog wel in mijn rugzak.
Thuis staan ze in de kast. Ik vind het dan weer zonde om erin te schrijven. Zo af en toe pak ik er een om opnieuw te bekijken, te betasten en te besnuffelen. En dus zijn de meeste boekjes nog onbeschreven.
Maar áls ik erin ga schrijven, doe ik extra mijn best om dat netjes te doen, en geen vlekken te maken. Dat is als linkshandige niet altijd eenvoudig. Het liefst schrijf ik dan ook met een mooie pen; het is het moment om mijn vulpen weer tevoorschijn te halen.
Had ik als kind al. Als ik op school een nieuw schrift kreeg, besteedde ik extra aandacht aan wat en hoe ik op die eerste, lege bladzijde ging schrijven. Als ik mijn best doe, heb ik een keurig handschrift. Als ik er geen aandacht aan besteed, is het redelijk onleesbaar. Na bladzijde tig was dat nette schrijven dan ook meestal voorbij.
Tijdens mijn programma’s van VIA IONOI schrijven we ook. Je krijgt een mooi notitieboekje, maar je hoeft niet netjes te schrijven. Daar gaat het in dit geval namelijk helemaal niet om.
Je schrijft alleen maar wat er in je opkomt. En als dat is:
"Wat zal ik vanavond eten?"
"Wat een eikel is mijn collega!"
"Ik moet Pietje nog antwoorden."
Dan schrijf je dat op. Je hoeft ook helemaal geen inspiratie te hebben, het mag met spelfouten en zonder hoofdletters, punten en komma’s. En je hoeft dus niet netjes te schrijven. Soms buitelen je gedachtes over elkaar heen, en die gedachtes gaan sneller dan dat jij kunt schrijven.
Je schrijft gewoon alles op wat er in je opkomt. Er is niets te onnozel, te stom, te raar, te idioot of te belachelijk om op te schrijven. Het is geen hoogstaande literatuur, het is niet origineel of briljant. Niemand die het leest. Alleen jij. En als je het vanwege je slordige handschrift niet kunt of wilt teruglezen, is dat ook niet erg. Al zul je overigens soms versteld staan hoe briljant je schrijfsels kunnen zijn.
Je laat dus eigenlijk je hersenen leeglopen. Hoe fijn is dat? Je ervaringen, belevenissen, zorgen, mogelijkheden, plannen en ideeën, uit je hoofd en in je boekje. Wat een rust geeft dat.
Zo wandelen we niet alleen, maar schrijven we ook onze beste gedachten binnen.