Jasmine verblijft al drie weken in het klooster. Ze heeft een ernstige ziekte gehad en sterkt hier aan. Ze eet als een molenpaard, is inmiddels vijf kilo aangekomen, maar er moeten van de dokter nog tien bij. Ze is ook wel een beetje vel over been. Ik vind haar een beetje ingewikkeld. Iedere nieuwe gast kijkt ze lang aan, en bestudeert ze. Ik voel me er ongemakkelijk onder. Als je terugkijkt, lacht ze wat en zegt verder niets. Ik vind ook dat ze om vreemde dingen lacht. Ik weet ook niet goed wat ik tegen haar moet zeggen, dus een echte conversatie hebben we nog niet gevoerd.

Als ik met mijn rugzak op meerdaagse wandelingen in Italië maak, vind ik rond de 20 km lopen per dag meer dan genoeg. Ik hoef dan niet voor dag en dauw op te staan; ik slaap namelijk erg graag. En ik kom in de loop van de middag op mijn bestemming aan. Zo heb ik voldoende tijd om ook nog een boek te lezen, op een terras te zitten, een kletsje te hebben met de lokale bevolking, een handwasje te kunnen doen of op bed even te gaan dutten. Want ik houd dus erg van slapen.