Wat heeft deze wulpse dame te maken met kloosters en benedictijnen? Tsja, eigenlijk niets en ook alles. De dracht van de benedictijnen is in ieder geval niet zo uitdagend als van deze dame, dat mag duidelijk zijn.

“Er is geen reden om elke vijf seconden naar je telefoon te kijken”. Joh! Je meent het. Echt? Ja, vindt een restauranteigenaar in Verona. Daarom krijgen bezoekers een gratis fles rode wijn als ze hun telefoon inleveren.

We raken toch niet de weg kwijt hè? Het is toch niet te lang, te zwaar, te eng, te saai, te gevaarlijk, te onbegaanbaar, te moeilijk, te spectaculair, te avontuurlijk, te onveilig, te riskant, te …?

Logisch hoor dat je die vragen stelt. Zeker als je nog niet eerder zo lang hebt gelopen.

Het antwoord is: zeker niet.

Wat hebben we toch een mazzel. Het is prachtig weer als we de berg op klimmen. De zon schijnt, het is helder, en dus kun je ver kijken. Halverwege en op de top is het uitzicht schitterend. We zien het dorp waar we gisteren vertrokken zijn, en een deel van de route die we gelopen hebben.

Ik ben een geluksvogel in een voormalig kippenhok. Vanaf dit goddelijk terras zit ik met een brede grijns op mijn gezicht alleen maar te genieten, te kijken naar het kabbelende water, een enkel bootje, de bergen aan de overkant, de wolken, en de zonsondergang. Hoe kwam ik hier terecht?

Dit is Rita, een van de engelen onderweg. Een dikke knuffel, mijn arm vastpakken, een aai over mijn gezicht; ze is altijd blij me te zien. En ik haar. Het is een schat. Zoals je ziet, is ze een kop kleiner dan ik ben. Daarom wil ze altijd op de foto met mij. En natuurlijk mag ik dan niet door mijn knieën zakken. We hebben er de grootste lol om.

Momenteel ben ik weer veel te druk. Soms komen alle dingen tegelijk. Vorige week heb ik de hele week inclusief weekend gewerkt.

Heb jij dat ook wel eens? Dat je weet dat je druk bent, maar dat je eigenlijk niet goed weet hoe druk?

Pfff, het is weer eens zo ver. Ik ren achter mezelf aan. Ik moet té veel dingen doen in een té korte tijd. En dan beginnen mensen ook nog te ‘zeuren’ dat ze nog steeds op een antwoord wachten. Dat helpt ook niet echt. Op dit moment vliegen de dagen in een moordend tempo voorbij.

Heb jij dat ook? Balen van een lange rij wachtenden voor je? En natuurlijk sta je altijd in de verkeerde rij; de rij naast je is altijd korter. Je weet dat het geen zin heeft, maar toch wissel je van rij. Oen! Je raadt het al. Sta je alsnog in de verkeerde rij. Zucht.

Tsjongejonge, wat maken we toch een hoop herrie met elkaar. Zelfs onder water is het niet meer stil. Schepen, windparken, olieplatforms, door de mens is het lawaaierig in de oceaan. Eerder onderzoek liet zien dat bruinvissen, zeehonden en orka’s bij lawaai moeten ‘schreeuwen’. En nu blijkt dat ook dolfijnen dat moeten doen.

Er is nog maar een postzegel groen over aan de voorkant van mijn appartementengebouw. En zelfs die verdwijnt. Jammer. Heel jammer zelfs. Niet alleen voor mijn uitzicht, maar ook voor mijn mentale gezondheid. Er komt steeds meer bewijs dat groen goed doet en gezond is. Nou kan ik gelukkig nog de wijk uit voor mijn portie groen, maar mijn al op leeftijd zijnde, aan huis gekluisterde medebewoners niet. Niet alleen jammer. Kwalijk zelfs. Mensen met groen uitzicht herstellen namelijk sneller.

“Lig ik dan op de grond tussen snurkende monniken?” Ben je mal. Nee hoor. Ik ga voor eenvoud, maar er zijn grenzen. Goed slapen zorgt voor rust; een fatsoenlijk bed en een beetje privacy zijn dus wel randvoorwaarden.

Ja hoor, nieuw onderzoek bevestigt opnieuw dat wandelen wonderen doet voor je hoofd. En wandelen in de natuur heeft zelfs nog meer voordelen dan wandelen in een stadse omgeving.

“20 minuten? Neeee!” Het is 21.30 uur geweest en ik sta op het station te wachten op mijn overstap. Ik heb mijn neef Hans aan de telefoon vanwege jarig en felicitaties en zo. “Ja”, zeg ik, “want ’s avonds rijden er minder treinen en dan is de overstaptijd langer”.

Een haat-liefdeverhouding heb ik ermee: december en januari. Ik hou van al het lekkers. Ik hou van het licht en de gezelligheid.

Maar…

Pak jij ook op elk onbewaakt ogenblik je telefoon; eigenlijk direct als je je maar even verveelt? Reageer jij op elke piep en bliep? Heb je het idee dat je verslaafd bent aan dat ding? Kortom, word jij afgeleid door je telefoon en denk je dat je aandacht het meest wordt afgeleid door dit ding?

“Hsd oihgous, maar fzjd hdf miauhg en oeisp haiug!!” Huh? Wat? Inderdaad, ja. Onverstaanbaar. Maar zo verlopen de meeste verkiezingsdebatten tegenwoordig. Onverstaanbaar. Gekakel. Net een kippenhok. Dwars door elkaar heen praten, en vooral niet naar elkaar luisteren.

Waarom? Waarom laat iemand jou niet uitpraten? Waarom laat jij iemand niet uitpraten?

“Ken je die mop van die twee die naar Parijs gingen?” Na drie weken werkzaamheden aan het spoor en een spoorwegstaking in Nederland heb ik wel een beetje genoeg van niet-, minder en anders rijdende treinen. Gaat de trein? Is er vervangend busvervoer? Kom ik op tijd? Hoe laat ben ik weer thuis? Kan ik ergens blijven slapen? Ik word er heel onrustig van. Eindelijk is het vakantie. Dit keer ga ik niet met het vliegtuig naar Italië, maar met de trein. En je raadt het al.

Niet alleen wij gewone stervelingen, maar ook monniken blijken moeite te hebben met ‘op tijd stoppen’. Ik ben een paar dagen in een Benedictijns klooster in Italië, en ik leef zoveel mogelijk met het ritme van de monniken mee.

Een paar maanden geleden was ik niet alleen in het grootste Benedictijnse klooster, maar ook in het in Europa hoogst gelegen, en in een van de belangrijkste Benedictijnse kloosters. Zelfs kloosters doen blijkbaar een ‘wedstrijd’ welke het grootst, hoogst, belangrijkst of mooist is.